Bohaterowie

Sabine

   ,,Nie zawsze smutek poznasz na twarzy, gdy z oczu łzy się poleją, bo czasem w sercu łamie się życie, a usta się śmieją.''

   Patrzę mu prosto w oczy i nie umiem nic powiedzieć. Krtań zaciska się tak jakbym obwiązała wokół szyi sznur, a po chwili zacisnęła w śmiertelnym go uścisku. Staram się oderwać wzrok od tych oczu błyszczących się w świetle gwiazd bardziej niż szafiry i moje spojrzenie przesuwa się coraz niżej i niżej aż nie znajduję kolejnego miejsca kuszącego moje spojrzenie. Czuję ból, że nie mogę podejść bliżej i przytulić swoje usta do jego i zamarznąć w tym uścisku na wieki. Oblizałam dolną wargę mrużąc przy tym oczy. Nagle poczułam zimną dłoń ocierającą się o moją. Nie chcę poddać się pożądaniu, nie mogę, ale chyba mózg sam lepiej wie co robić.

Karin

  

   ,,Pełnia szczęścia jest wtedy gdy zacierają się granice między marzeniami a rzeczywistością.''

   Ciemność zalała nasz pokój górując nad ciszą. Nagle usłyszałam cichy płacz. Wyszukałam ręką włącznika, a po chwili światło zapełniło całe pomieszczenie. Na łóżku siedziała ona przytulona do tego, którego zawsze odtrącała ze względu na tę arogancję, którą błyszczał codziennie. Otworzyłam usta, aby zadać pytanie, ale ten zmierzył mnie wzrokiem. Czułam, że coś jest nie tak. Podążyłam, aby usiąść obok niej i położyć swoją dłoń na jej ramieniu. Ona znowu cierpiała...

Andreas Wellinger

    ,,Nie można cofnąć straconych dni, można jedynie sprawić, aby kolejne były pełne szczęścia i uśmiechu.''

   Widzę ją po raz kolejny. Tym razem nie widzę tylko dziewczyny, która boi się świata. Teraz widzę największy skarb jaki kiedykolwiek straciłem i wątpię, abym mógł ją odzyskać. Tej rany nie da się zaszyć, wszystko straciłem. Spojrzałem na nią ostatni raz i założyłem narty na ramię. Ten skok oddam dla niej, tylko dla niej.

Andreas Wank

    ,,Dzień bez śmiechu jest dniem straconym.''

    Klepnąłem go w ramię. Znowu się na nią zagapił! Otrząsnął głowę, podrzucił narty i udzielił mi kroku na wieżę startową. Zacząłem mu opowiadać kolejny kawał, ale tym razem się nie śmiał. Czułem, że coś jest nie na rzeczy. Miałem zamiar zacząć się z niego śmiać, ale gdy zobaczyłem jego błagające oczy zamknąłem ryja i szedłem dalej.

Markus Eisenbichler

   ,,Najbardziej chce mi się śmiać wtedy, gdy wiem, że muszę zachować powagę.''

   Słońce świeciło mi prosto w oczy, dlatego widziałem tylko kontury jej zgrabnej sylwetki. Jeszcze nigdy nie poznałem osoby, która by mnie tak rozumiała. Założyłem plecak i ruszyłem za nią trochę patrząc się na jej tyłek, a trochę myśląc o tych słowach, które skierowała do mnie, choć i tak na jedno wychodziło.

I Inni

Prolog pojawi się już wkrótce. Mam nadzieję, że bohaterowie się podobają. :-)

Prosiłabym czytelników o zostawianie komentarzy, chcę wiedzieć co mogę jeszcze 

ulepszyć w moich opisach. Dziękuję za uwagę .

Autorka